Isamu Noguchi was beeldhouwer, ontwerper, architect en ambachtslid. Gedurende zijn hele leven had hij moeite om zijn natuurlijke omgeving te zien, te veranderen en opnieuw te creëren. Zijn tuinen en fonteinen waren transformaties bedoeld om de schoonheid van hun locaties naar boven te brengen. Zijn grote abstracte stenen sculpturen waren zowel majestueus als persoonlijk. Hij geloofde dat men door beeldhouwkunst en architectuur de strijd met de natuur beter kon begrijpen. Het is die zoektocht naar begrip die zijn vele en gevarieerde werken samenbrengt.
Isamu Noguchi werd geboren als Isamu Gilmour in Los Angeles in 1904 van Leonie Gilmour, een Iers-Amerikaanse leraar en redacteur, en Yone Noguchi, een Japanse dichter. Het is de culturele kloof tussen zijn ouders, tussen Oost en West, tussen twee verschillende kunst- en denkgeschiedenissen, die hem zijn hele leven zou bezighouden. In 1906 nam Noguchi's moeder hem mee naar Japan, waar hij naar Japanse en jezuïeten scholen ging. Tijdens zijn verblijf in Japan kreeg Noguchi waardering voor zijn landschap, architectuur en vakmanschap. Later stuurde zijn moeder hem naar Indiana om naar een progressieve kostschool te gaan waar ze over had gelezen in een tijdschrift. Na de middelbare school schreef Noguchi zich in aan de Columbia University om geneeskunde te studeren, terwijl hij tegelijkertijd beeldhouwlessen volgde aan de Lower East Side. Het duurde niet lang voordat hij besefte dat kunst, niet geneeskunde, zijn ware roeping was.
Hij verliet school en vond een atelier waar hij fulltime beeldhouwen kon maken. Tijdens zijn verblijf in Manhattan maakte hij kennis met het werk van de surrealisten en met hedendaagse abstracte beeldhouwkunst. Deze interesses leidden hem naar Parijs als Guggenheim Fellowship, waar hij de grote modernistische beeldhouwer Constantin Brancusi ontmoette en samenwerkte. Brancusi's betrokkenheid bij het abstracte en zijn geloof in het begrijpen van de voorgevormde vormen van zijn materialen maakten een sterke indruk op Noguchi. In Parijs ontmoette hij ook de beeldhouwers Alexander Calder en Alberto Giacometti. Terug naar New York in 1929 vond Noguchi weinig acceptatie voor zijn abstracte sculpturen. Zijn gebeeldhouwde portretten leverden hem echter niet alleen een nieuwe graad van erkenning op, maar ook een inkomen op (onder zijn vroege beschermers was de componist George Gershwin).
Hoewel deze opdrachten zijn populariteit verhoogden, leek het werk verstikkend, en in de jaren dertig verhuisde hij naar Mexico City om samen met de schilder Diego Rivera aan een grote driedimensionale muurschildering te werken. Hoewel het niet zijn eigen werk was, was de muurschildering dichter bij de grote stukken die hij wilde maken. Zijn werk in Mexico City gaf hem uiteindelijk de kans om de entree te creëren tot het Associated Press gebouw in New York, waarmee Noguchi zelf aan een grootschalig project kon werken. Na de Tweede Wereldoorlog keerde Noguchi terug naar Japan en vond een gemeenschap van jonge kunstenaars die graag deel wilden nemen aan het optimisme van zijn nieuwe ideeën. Hij bleef individuele sculpturen maken, maar kreeg ook de mogelijkheid om aan grotere site-specifieke stukken te werken. Onder deze waren tuinen en fonteinen die zijn interesse in beeldhouwkunst en architectuur combineerden. Tot slot was deze terugkeer een persoonlijke en politieke brug die twee landen samenbracht die onlangs in oorlog waren geweest. Hoewel zijn voorstel voor het Hiroshima Monument niet werd aanvaard, was zijn betrokkenheid bij de culturele uitwisseling tussen Japan en Amerika belangrijk.
Voor Noguchi was Japan zowel zijn verleden als zijn toekomst, waardoor hij zowel een geschiedenis van vakmanschap als esthetische inspiratie kreeg. Hij zou er voortdurend terugkeren gedurende zijn hele leven om te werken, te studeren en te leven. Ondanks zijn constante verhuizing en privé temperament vond Noguchi een plaats in de pioniersgeneratie van moderne kunstenaars. Hij liet zich inspireren door en werkte samen met veel van de inventieve Amerikaanse architecten, choreografen en schilders van zijn tijd. Met zijn oude vriend Buckminster Fuller bouwde hij modellen, plande buitenprojecten en onderzocht hoe mensen leven en gedijen in hun omgeving. Door sets te creëren voor de choreografen Martha Graham, Merce Cunningham en George Ballenchine zette hij dit onderzoek voort. Hij werd gerespecteerd door vele kunstenaars, waaronder Frida Kahlo, Arshille Gorky en Willem de Kooning, maar behoorde nooit tot een beweging of school. Noguchi stierf in december van 1988 op de leeftijd van 84, maar zijn invloed blijft zich verspreiden.
Zijn klassieke ontwerpen, met name zijn Akari lampen en zijn vrije vorm salontafel zijn nog nooit zo populair geweest. In New York nemen vermoeide stedelingen een rustig toevluchtsoord in het delicate licht en schaduw van het Isamu Noguchi Garden Museum. Aan de andere kant van de wereld is zijn werkplaats in Japan een liefdevol bewaard gebleven verslag van zijn creatieve proces. Hij heeft tuinen in Parijs, Jeruzalem en New York, en outdoor sculpturen en omgevingen in zeventien Amerikaanse steden. Isamu Noguchi heeft in deze prachtige, spirituele en fijn geconstrueerde werken een dynamisch getuigenis gemaakt van de banden tussen Oost en West.